مرحوم آیة الله حائری، کتاب ارزشمندی دارا هستند کهاین نویسنده، آن کتاب را از محضر معظم له سپرده گرفتم و با اذنی وی زیراکس کردم .
وقتی که دست نویسهای اورا به محضر مقدس وی بردم، از سرویسشان پرسیدم: «آیا برای نقل مطالب این کتاب، مجاز هستم؟» . مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد وی، علاوه بر این که اذن دادند، فرمودند: «اینجانب، درین کتاب ، صرفا مطالبی را آوردم که بر صدق آنها اعتقادوباور دارم و میتوانم بر صدق آنها قول حضرت عباس بخورم » .
مرحوم آیةالله حائری، درین کتاب میفرمایند :
مسجد جمکران، یک کدام از آیهها باهرات آن حضرت میباشد . توضیح این نوشته ی علمی، در ضمن تعدادی جهت – که شاید خیلیها از آن غافل باشند – ذکر شده میخواهد شد :
1ـ داستان مسجد جمکران که در بیداری واقع گردیده، در کتاب تاریخ قم که کتاب معتبری میباشد، از صدوق، علیه الرحمه، نقل گردیدهاست .
مرحوم آقای بروجردی که مرد ظریف و ملایی بود، میفرمود: «این قصه، در طی صدوق، علیه الرحمه، واقع گردیده و این که وی نقل نموده است، دلالتبر کمال صحت آن دارااست .
2ـ داستان، دربرگیرنده جریانی میباشد که مرتبط با یک نفر وجود ندارد، برای این که صبح که عموم بیدار میشوند، میبینند با زنجیر، علامت گذارده گردیده است که عموم اعتقادوباور نمایند . و این زنجیر، مدتی در خانه سید محترمی، ظاهرا به اسم سید ابوالحسن الرضا، بوده است و عموم به آن استشفاء میکردهاند و بعدا، فارغ رزرو مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد از هیچ جهت طبیعی، مفقود میخواهد شد .
3ـ مکان بدور از شهر و در وسط کویر، جایی وجود ندارد که مورد جعل یک شخص جمکرانی بشود، آن هم دست تنها، در یک شب ماه رمضان .
4ـ نوعا، عموم ساده، به واسطهی خواب، یک امامزاده را معین مینمایند و مسجد، از تصور عموم بی آلایش، بدور میباشد .
5ـ درحالتی که پیدایش این مسجد روی احساسات مذهبی و عشقی مفرط به حضرت مالک الامر علیه السلام بود، میبایستسراسر، توسل به آن بزرگوار باشد، چنان که درین عصر، عموم، بیشخیس، زیارت حضرتاش را در آن مسجد میخوانند و متوسل به آن حضرت میشوند، اگرکه دراین دستور معنوی، اصلا، اسمی از آن حضرت وجود ندارد، آدرس مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد حتی تا به موقتی هم بیشخیس مشهور به مسجد جمکران است، خیر مسجد مالک الزمان .
6ـ متن دستور، موافق با استدلالی دیگر میباشد؛ برای این که هم نماز تحیت مسجد وارداتی هست و هم نماز امام مجال علیه السلام با صد توشه «ایاک نعبد و ایاک نستعین» و هم تهلیل و تسبیح فاطمهی زهرا، درودالله علیها .