شوخوانی در استان خراسان آدرس مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد جنوبی، قانونی میباشد که هنوز در برخی از روستاها جاری ساختن میشود. در این آئین، هنگام سحر، سه مرتبه، طبلی را به صدا در می آورند: توشه نخستین برای بیدار شدن، توشه دوم برای سحری تناول کردن و توشه سوم برای نماز قرائت میباشد. اما این طبل زدن‌ها یاور با صدای مناجات و دعایی می باشد که یکی از مردان روستا با صدای خوب خودش می خواند و عموم را به بیدار شدن و روزه به چنگ آوردن تشویق می‌نماید.
اگرچه در شهرهای دیگر طبل به صدا در می‌آوردند اما تهرانی‌های قدیم یادشان میباشد که هنگام سحر و حتی افطار، توپ در می‌کردند این صدای شلیک توپ از میدان توپخانه شنیده میشد و توپ‌های مشقی وظیفه داشتند مانند ساعت به عموم اعلام نمایند که چه وقتی از شبانه روز میباشد. در حین ماه رمضان در جمهوری اسلامی کشور‌ایران، چه موقع سحر و چه موقع افطار، هم محلی‌ها وظیفه داشتند مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد در حالتی‌که غذایی می‌پزند که بوی متعددی دارد، آن را با همسایگان خویش نصیب نمایند. این حادثه فی مابین زابلی‌ها و سیستانی‌ها هنوز هم رایج است و به بردن غذا به در منزل‌های اهالی در ماه رمضان «آرک» میگویند. با این دین، کسانی که در منزل غذایی برای خوردن ندارند از این سفره بی‌منفعت نمی‌ماندند. هنوز خیلی از مردان و زنان زابلی هنگام سحر و افطار قطعاً یک پیاله آش، شله زرد یا این که فرنی هم برای همسایگانشان می‌پزند و می‌فرستند. این آیین بین عموم استان لرستان «کاسم سا» اسم دارااست.عموم استان آذربایجان شرقی در ماه رمضان سنت کیسه دوزی را دارا‌هستند که عمر متعددی دارااست. در واپسین آدینه ماه رمضان، ۲۷ رمضان یا این که واپسین پنجشنبه ماه، زنان و دختران در مسجد گرد هم میایند و هر خانواده برای خویش، کیسه‌ای میدوزد. بعد از آن پاره ای پول در آن ریخته و دعا می خوانند و آن را تا سال دیگر در صندوقچه‌ای نگه می‌دارا هستند. به‌این کیسه‌ها کیسه برکت می گویند. ولی این دین در بین سمنانی‌ها هم وجود دارااست و با رفتن به مسجد و دوختن کیسه و پول گذاشتن باطن آن، بر این باورند که برکت به معاش آن‌ها تا سال دیگر خواهد رسید.
زنان و دختران شاهرودی بیش از ۲۰۰ سال رزرو مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد میباشد که‌این آیین را ایفا می‌نمایند. آن ها هر سال در همین روز فی مابین نماز ظهر و بعدازظهر، کیسه‌ای پارچه‌ای می دوزند که به آن کیسه منظور میگویند و نزد خودشان نگه می‌دارند و در صورتیکه تا سال آن‌گاه به حاجتشان رسیدند سال سپس، پارچه‌ای دیگر میدوزند. خلال شاهرود و آذربایجان شرقی این مراسم در استان همدان نیز ترویج دارد. که زنان همدانی با ریختن پولی در کیسه در روز 27 ماه رمضان از آفریدگار برکت در سال بعدی را طلب می‌نمایند.
در طول ماه رمضان در ایران همگی عموم استان‌ها و شهرهای گوناگون کشور ایران، غذاهایی که مقوی‌خیس باشند را بر سر سفره افطار و سحر میگذارند. این تنقلات یا این که غذاها بیشتر به قدرتمند شدن بنیه اشخاص و رفع تشنگی آنان در حین روز یاری می‌نماید. تهرانی‌ها بیشتر آش فن در سفره افطار دارا هستند و در جایی مانند استان‌های جنوبی سرزمین، نان خرمایی بیشتر چشم میگردد یا این که در استان مرکزی، مسلماً فتیر برای افطار و سحر پخته می شود. قمی‌ها هم عادت دارا‌هستند رطب و شیر کنار سفره افطارشان داشته باشند.
در حالتی‌که ماه رمضان در تابستان باشد، یک قاچ هندوانه در سفره سحری خیلی از اشخاص پیدا می شود زیرا آب تن را در زمان روز نگه میدارد. شله رنگ زرد، فرنی یا این که زولبیا بامیه هم بیشتر برای نگه داشتن قند خون اشخاص تنظیم میشود. به این ترتیب هرکدام از خوراکی‌های سفره‌های سحری و افطاری برای روزه‌داران با یک نیت و دلیل تنظیم میگردد و ممکن می باشد شهر به شهر و روستا به روستا، این مواد غذایی با همین کارکردها گوناگون باشد. در‌این نصیب آیتم غذاهایی در مراسم ماه رمضان در کشور ایران آیتم اعتنا قرار می‌گیرند حرف کردیم
شوخوانی در استان خراسان آدرس مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد جنوبی، قانونی میباشد که هنوز در برخی از روستاها جاری ساختن میشود. در این آئین، هنگام سحر، سه مرتبه، طبلی را به صدا در می آورند: توشه نخستین برای بیدار شدن، توشه دوم برای سحری تناول کردن و توشه سوم برای نماز قرائت میباشد. اما این طبل زدن‌ها یاور با صدای مناجات و دعایی می باشد که یکی از مردان روستا با صدای خوب خودش می خواند و عموم را به بیدار شدن و روزه به چنگ آوردن تشویق می‌نماید.
اگرچه در شهرهای دیگر طبل به صدا در می‌آوردند اما تهرانی‌های قدیم یادشان میباشد که هنگام سحر و حتی افطار، توپ در می‌کردند این صدای شلیک توپ از میدان توپخانه شنیده میشد و توپ‌های مشقی وظیفه داشتند مانند ساعت به عموم اعلام نمایند که چه وقتی از شبانه روز میباشد. در حین ماه رمضان در جمهوری اسلامی کشور‌ایران، چه موقع سحر و چه موقع افطار، هم محلی‌ها وظیفه داشتند مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد در حالتی‌که غذایی می‌پزند که بوی متعددی دارد، آن را با همسایگان خویش نصیب نمایند. این حادثه فی مابین زابلی‌ها و سیستانی‌ها هنوز هم رایج است و به بردن غذا به در منزل‌های اهالی در ماه رمضان «آرک» میگویند. با این دین، کسانی که در منزل غذایی برای خوردن ندارند از این سفره بی‌منفعت نمی‌ماندند. هنوز خیلی از مردان و زنان زابلی هنگام سحر و افطار قطعاً یک پیاله آش، شله زرد یا این که فرنی هم برای همسایگانشان می‌پزند و می‌فرستند. این آیین بین عموم استان لرستان «کاسم سا» اسم دارااست.عموم استان آذربایجان شرقی در ماه رمضان سنت کیسه دوزی را دارا‌هستند که عمر متعددی دارااست. در واپسین آدینه ماه رمضان، ۲۷ رمضان یا این که واپسین پنجشنبه ماه، زنان و دختران در مسجد گرد هم میایند و هر خانواده برای خویش، کیسه‌ای میدوزد. بعد از آن پاره ای پول در آن ریخته و دعا می خوانند و آن را تا سال دیگر در صندوقچه‌ای نگه می‌دارا هستند. به‌این کیسه‌ها کیسه برکت می گویند. ولی این دین در بین سمنانی‌ها هم وجود دارااست و با رفتن به مسجد و دوختن کیسه و پول گذاشتن باطن آن، بر این باورند که برکت به معاش آن‌ها تا سال دیگر خواهد رسید.
زنان و دختران شاهرودی بیش از ۲۰۰ سال رزرو مسجد امام حسن مجتبی فکوری مشهد میباشد که‌این آیین را ایفا می‌نمایند. آن ها هر سال در همین روز فی مابین نماز ظهر و بعدازظهر، کیسه‌ای پارچه‌ای می دوزند که به آن کیسه منظور میگویند و نزد خودشان نگه می‌دارند و در صورتیکه تا سال آن‌گاه به حاجتشان رسیدند سال سپس، پارچه‌ای دیگر میدوزند. خلال شاهرود و آذربایجان شرقی این مراسم در استان همدان نیز ترویج دارد. که زنان همدانی با ریختن پولی در کیسه در روز 27 ماه رمضان از آفریدگار برکت در سال بعدی را طلب می‌نمایند.
در طول ماه رمضان در ایران همگی عموم استان‌ها و شهرهای گوناگون کشور ایران، غذاهایی که مقوی‌خیس باشند را بر سر سفره افطار و سحر میگذارند. این تنقلات یا این که غذاها بیشتر به قدرتمند شدن بنیه اشخاص و رفع تشنگی آنان در حین روز یاری می‌نماید. تهرانی‌ها بیشتر آش فن در سفره افطار دارا هستند و در جایی مانند استان‌های جنوبی سرزمین، نان خرمایی بیشتر چشم میگردد یا این که در استان مرکزی، مسلماً فتیر برای افطار و سحر پخته می شود. قمی‌ها هم عادت دارا‌هستند رطب و شیر کنار سفره افطارشان داشته باشند.
در حالتی‌که ماه رمضان در تابستان باشد، یک قاچ هندوانه در سفره سحری خیلی از اشخاص پیدا می شود زیرا آب تن را در زمان روز نگه میدارد. شله رنگ زرد، فرنی یا این که زولبیا بامیه هم بیشتر برای نگه داشتن قند خون اشخاص تنظیم میشود. به این ترتیب هرکدام از خوراکی‌های سفره‌های سحری و افطاری برای روزه‌داران با یک نیت و دلیل تنظیم میگردد و ممکن می باشد شهر به شهر و روستا به روستا، این مواد غذایی با همین کارکردها گوناگون باشد. در‌این نصیب آیتم غذاهایی در مراسم ماه رمضان در کشور ایران آیتم اعتنا قرار می‌گیرند حرف کردیم
تاریخچه کاخ هشت پردیس اصفهان